Ten dom jest też domem rodzinnym mojej mamy i mamy Adama.

Na terenie Baranowa istniały w przeszłości dwa grodziska stożkowate. Jedno z nich, z domniemanymi reliktami murowanej budowli mieszkalno-obronnej, zachowało się na północnym skraju dawnego miasta lokacyjnego. Drugie bez śladu murów, obecnie już nie istniejące, znajdowało się wśród łąk nad tym samym strumieniem, nad którym jest usytuowane pierwsze grodzisko.
Zachowane do dzisiaj grodzisko jest pozostałością nowszego założenia obronnego, powstałego dopiero w późnym średniowieczu lub czasach nowożytnych. Usytuowanie drugiego założenia obronnego - wśród mokradeł w dolinie Niesobu, odznaczało się większymi naturalnymi walorami obronnymi. Jak się wydaje, jest to pozostałość najstarszej warowni drewniano-ziemnej, funkcjonującej już w okresie średniowiecza. Nowsza siedziba była natomiast usytuowana dogodniej pod względem bytowym - na skraju suchego obszaru wysoczyzny.
Grodzisko ma formę owalnego kopca, otoczonego ma formę owalnego kopca, otoczonego z dwóch stron, od południa i zachodu, zarysami fosy. Po stronie północnej biegnie u stóp kopca droga, oddzielająca grodzisko od płynącego z zachodu na wschód strumienia. Na powierzchni użytkowej kopca, na jej północnym skraju, wznosi się parterowy, murowany budynek mieszkalny, posadowiony na głębokich, sklepionych kolebkowo piwnicach, stanowiących przypuszczalnie pozostałość murowanego dworu obronnego. Resztę powierzchni użytkowej kopca zajmuje podwórze przed budynkiem mieszkalnym.
Grodzisko w Baranowie jest obiektem szczególnie interesującym ze względu na zachowanie się ogólnej formy założenia obronnego z budowlą mieszkalną na kopcu otoczonym fosą.
Udokumentowane dzieje miejscowości sięgają roku 1250. Benedyktynki z klasztoru w Staniątkach odstąpiły wówczas wieś Baranów (Baranow, Baronaw) wraz z sąsiednią posiadłością dziedziczną Grębanin klasztorowi w Ołoboku. Obie te miejscowości były własnością klasztoru w Staniątkach w następstwie darowizny uczynionej przez Racławę, wdowę po komesie Klemensie. W okresie od 1253 do 1329 r. Baranów był wzmiankowany jako własność klasztoru w Ołoboku. W późniejszym czasie Baranów przeszedł w ręce prywatne, a jego nowi właściciele założyli na miejscu wsi miasto, które stało się lokalnym ośrodkiem wymiany handlowej, zastępując w tej roli podupadłe Kępno. Najstarsza zachowana wzmianka na temat Baranowa jako miasta czy raczej miasteczka pochodzi z 1426 r. Baranów, wraz z Grębaninem, Łęką Mroczeńską i Osinami, należał w tym czasie do Wierzbiętów z Kępna, zwanych Kępińskimi.
Pierwsza wzmianka o średniowiecznym obiekcie o charakterze obronnej siedziby rycerskiej pochodzi z 1463 r., gdy wymieniony został młyn pod miejscowym zamkiem. Począwszy od 1467 r. jest mowa o fortalicji w Baranowie. W 1467 r. Małgorzata z Wieruszowa sprzedała Janowi Kępińskiemu z Baranowa za 100 grzywien miasto i fortalicję Baranów, a także Chobanin, Kąty, części w Naramicach i Cieszęcinie oraz dom w Wieluniu z ogrodem i dwa młyny. W 1470 r. tenże Jan Kępiński zapisał żonie, Barbarze z Bnina, m.in. 700 grzywien na całej fortalicji i połowie miasta Baranów. Po śmierci męża Barbara z Bnina odstąpiła w 1488 r. 100 grzywien na dobrach Baranów, Krążkowy i Mirków Zofii z Kalinowej, żonie Tomasza Kępińskiego. W 1492 r. Andrzej z Wieruszowa spłacił Zofię z całej fortalicji i połowy miasta Baranów i zastawił ten majątek Kośmidrowi z Gruszczyc. W 1499 r. Andrzej z Wieruszowa i Baranowa sprzedał żonie Małgorzacie za 350 grzywien z prawem odkupu fortalicję i połowę Baranowa. W 1521 r. ta sama Małgorzata wydzierżawiła połowę Baranowa z fortalicją z 2 innym wsiami za 40 grzywien rocznie Mikołajowi Gruszczyńskiemu, kasztelanowi wieluńskiemu. Dalsze losy obiektu nie są znane, prawdopodobnie zostało zniszczone przez Szwedów w XVII wieku, a następnie odbudowane w zmienionej formie. Mogło też ucierpieć od kilku wielkich pożarów jakie wybuchły w mieście w w okresie XVII-XIX w., doprowadzając je do upadku.
_________________________
Opis ze strony zamki.res.pl