„Wrocław”

By zrozumieć Wrocław
I jego pradzieje,
By cieszyć się szczerze
Jak ciągle pięknieje

Trzeba się zadumać,
Oglądnąć do tyłu
I przypomnieć wszystkim
Jak tu kiedyś było.

Jak umarłe miasto
W wojennej pożodze
Opuszczali ludzie
W rozpaczy i trwodze.

Jak później przybyli
Polscy osadnicy
I miastu na nowo
Przywrócili życie.

Wkrótce co dzień rano
Tej samej godziny
Witały Wrocławian
Fabryczne syreny,

Jakby chciały dowieść
Codziennie, niezbicie,
Że Wrocław istnieje
I znów tętni życiem!

Teraz kto tu mieszka,
Śledzi jego dzieje,
Dostrzega codziennie
Jak miasto pięknieje.

Zauważa każdy
I stary, i młody
Ile w nim powabu,
Wdzięku i urody.

„W Słupi”

Kiedyś pewien turysta
Obeznany w świecie
Zaglądnął do wsi Słupia
w kępińskim powiecie.

Bo w świadomości Słupian
– dorosłych i dzieci –
Dzieje tej znanej wioski
Sięgają stuleci.

A dorobek współczesnych,
Jakże okazały,
Dopisuje do tego
Kolejne rozdziały.

Bo powstały tu firmy
Już znane, choć nowe
Orz ważne szkoły,
Również zawodowe.

A w wiejskiej bibliotece,
Zawsze bez czekania,
Może dostać, kto pragnie
Coś do poczytania.

Są ofiarni strażacy,
Którzy dniem i nocą
Strzegą dobytku wszystkich
I służą pomocą.

A słynny chór „Słupianie”,
Co bardzo się liczy,
Rozsławia imię Słupi
W całej okolicy.