Wieś powstała w 1772 roku. Dawniejsze osady, których ludność wymarła na cholerę, były usytuowane w innych miejscach i zostały spalone, gdyż ludność napływowa obawiała się w nich mieszkać.
Ówczesna właścicielka tych obszarów, Charlotta hr. Rauber, podobno francuska, pobudowała dwie nowe osady, które oddała w dzierżawę osadnikom, przybyłym z okolic Krakowa. Na własność oddano im te osady około roku 1854. Do majętności tej należały także kolonie Charlottenthal i Friedrichshuelf. Kolonię pierwszą zamieszkiwało 10 osadników, drugą natomiast 9 osadników.
Wszystkie cztery osady wciągnięto pod miano ''Buczek'' 01.04.1894 roku. Szkoła w Buczku została założona w 1790 roku, mieściła się ona dwóch budynkach. Do roku 1802, w którym powstał pierwszy budynek szkolny, uczono w domach prywatnych. Drugi budynek, dawna szkoła ewangelicka, powstał w 1902 roku.
Od 1845 r. właścicielem Wielkiego Buczku - Gross Butschkau był hrabia Henryk von Strachwitz, a od 1873 r. Alexander Friedrich Constantin von Mischke-Collande (ur. 22 marca 1813 r., zm. 8 czerwca 1890 r.). Rodzinny grobowiec rodu von Mischke-Collande znajduje się na cmentarzu przykościelnym w Wielkim Buczku. Do majętności tej należały także kolonie Charlottenthal (Szarlota) oraz Friedrichshuelf.
W wiosce mieścił się także młyn wodny oraz karczma.
Folwark w Wielkim Buczku powstał po 1885 r. na południowo-zachodnim skraju wsi. Jako pierwsza na terenie majątku powstała zabudowa gospodarcza w końcu XIX w. - gorzelnia oraz wkrótce z dobudowaną do niej suszarnią płatków ziemniaczanych przed 1900 r. - spichlerz, warsztaty, magazyny, a po 1900 r. obora ze stajniami i obora II. Zabudowę mieszkalną dawnych pracowników folwarku reprezentował jeden z budynków znajdujących się w kierunku północnym od obory, służący w 1989 r. jako spichlerz. Dwór wzniesiony został wkrótce po rozpoczęciu budowy zabudowań gospodarczych, datuje się go na początek XX w. Tomisław Siciński, ówczesny właściciel majątku, rozszerzył park oraz założył w jego obrębie stawy hodowlane. Za T. Sicińskiego również dobrze rozwijało się gorzelnictwo, czynna była suszarnia płatków ziemniaczanych. Właściciel majątku rozwinął również hodowlę bydła czarno-białego rasy nizinnej. Zespół folwarczny składał się z dwóch kompozycyjnie ze sobą połączonych części podwórza gospodarczego i zespołu parkowo-dworskiego. Zespól folwarczny usytuowany został po obu stronach drogi głównej, prowadzącej w kierunku zachodnim do wsi Sadogóra i w kierunku wschodnim do Komorzna. Podwórze gospodarcze zostało usytuowane z północnej strony drogi głównej. Obora i stajnie stanowiły zabudowę wschodniej krawędzi dziedzińca gospodarczego. Natomiast w kierunku północnym od obiektu, znajdowała się przesunięta w kierunku zachodnim gorzelnia i wschodnim budynek mieszkalny, dawniej stanowiący mieszkania pracowników folwarku i spichlerz.

Pałac w Wielkim Buczku


Położony w parku dwór jest zwrócony fasadą wejściową na południe. Dwór jest murowany z cegły, otynkowany, a fundamenty obiektu zostały wykonane z cegły ceramicznej pełnej. Strop dworu jest drewniany ze ślepym pułapem, w piwnicy natomiast znajduje się strop odcinkowy o różnej rozpiętości. Dworek został zbudowany na planie wydłużonego prostokąta z częścią przybudowaną od wschodu w większości dwutraktowy, pierwotnie z sienią przelotową. Od południa znajdują się dwa skrajne ryzality, a od północy dwa niewielkie aneksy wejściowe na planie prostokąta. Obiekt jest parterowy, podpiwniczony o bryle rozczłonkowanej, na wysokim cokole. Korpus główny i facjatka od południa kryte są dachem dwuspadowym, przybudówka i aneksy - pulpitowymi. Elewacja od strony południowej jest jednokondygnacyjna, wieloosiowa. Natomiast ryzalit od strony zachodniej został połączony facjatką, zwieńczoną trójkątnym tympanonem wspartym na filarach. Otwory w ryzalicie ujęte są czworobocznymi filarami przyściennymi, kondygnacje oddzielone bogato profilowanym i gierowanym gzymsem, a w szczycie znajdują się półkoliste łuki arkad wsparte na czterech pilastrach. W ryzalicie wschodnim okna opięte są filarami, proste gzymsy nadokienne usytuowane są na przemian z trójkątnymi, gzyms podokienny z konsolami. W narożach ryzalit zwieńczony jest profilowanym gzymsem oraz pełną attyką. Również od strony północnej elewacja dworku jest jednokondygnacyjna, wieloosiowa z dwiema niesymetrycznymi pseudoryzalitami. W 1963 r. obiekt dworu przeszedł generalny remont. Otrzymał nowe pokrycie dachu, nowe otwory drzwiowe i okienne, białą podłogę. Wówczas w dworku mieściły się pomieszczenia socjalne, przedszkole, poczta oraz biura PGR-u. Po drugiej wojnie światowej zespół parkowo ? dworski i gospodarczy w Wielkim Buczku przeszedł na własność Skarbu Państwa, jego użytkownikiem do 1990 r. było Państwowe Gospodarstwo Rolne w Laskach, które przeprowadziło całkowity remont dworu z przeznaczeniem na biura PGR-u. Obecnie bardzo zaniedbany dworek wraz z parkiem jest własnością Agencji Rolnej Skarbu Państwa w Poznaniu.

W Buczku Wielkim mieścił się także młyn wodny oraz karczma.
Do 1920 roku Buczek należał do powiatu namysłowskiego, a po ustaleniach traktatu wersalskiego zastaje przyłączony do powiatu kępińskiego. W obradach kongresu wersalskiego uczestniczył Józef Nowak z Buczku Wielkiego.
W 1928 r. w Buczek zamieszkiwało 228 osób narodowości polskiej oraz 30 osób narodowości niemieckiej. Obecnie Buczek Wielki zamieszkuje ok. 480 osób.

Kościół pod wezwaniem św. Jana Nepomucena

W maju 2002 roku kościół pod wezwaniem św. Jana Nepomucena w Wielkim Buczku obchodził swe 200 urodziny. Podczas remontu ks. Proboszcz odkrył na wschodniej ścianie kościoła datę 1802. Konserwator zabytków, stwierdził, iż data odkryta na ścianie, to swoista metryka świątyni.
W 1271 roku Wielki Buczek należał do biskupa wrocławskiego, który podczas lokacji wsi, założył i uposażył kościół. Biskupstwo wrocławskie zostało utworzone w roku 1000 w rezultacie zabiegów Bolesława Chrobrego u papieża Sylwestra II. Ustanowienie biskupstwa nastąpiło w Gnieźnie, gdzie przybyli delegaci papiescy i cesarz Otton III z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha. Nowo powołane biskupstwo podległo metropolii gnieźnieńskiej. Dopiero Pius VII w bulli ''De salute aniumarum'' z 16 lipca 1821 roku określił nowe granice biskupstwa. Najważniejszym postanowieniem tejże bulli było wyłączenie biskupstwa wrocławskiego z metropolii gnieźnieńskiej i bezpośrednie podporządkowanie Stolicy Apostolskiej. Odłączono też od diecezji wrocławskiej dekanat ostrzeszowski i kępiński, które włączono do diecezji poznańskiej. Gdy 25 marca 1992 roku bullą ''Totus Tuus Poloniae Populus'' Jan Paweł II powołał do istnienia Diecezję Kaliską, Wielki Buczek znalazł się w jej granicach.
W Visitationsberichte der Diőzese Breslau autorstwa J. Jungwitza w roku 1670 i 1666/67 odnajdujemy wzmianki o Wielkim Buczku.
Wszystkie dotychczasowe źródła pisane mówią, iż w 1812 roku w Wielkim Buczku postawiono drewniany Dom Boży pod wezwaniem św. Jana Chrz., filialny rychtalskiego. Kościół ten został wzniesiony z fundacji ks. J.M. Strachwitza, kanonika wrocławskiego.
Kościół w Wielkim Buczku jest konstrukcji zrębowej, orientowanej, jednonawowy. Prezbiterium zamknięte, wieloboczne, szersza i wyższa nawa na planie zbliżonym do kwadratu. Dach dwuspadowy, kryty gontem. Nad nawą od zach. wieża czworoboczna, konstrukcji słupowej. Organy klasycystyczne z początku XIX wieku. Chór muzyczny drewniany, wsparty na profilowanych słupach. W nawie znajdują się drzwi klepkowe z okuciami, a na szczytowej ścianie krucyfiks ludowy. Ołtarz główny z początku wieku XIX ,w nim obraz św. Jana Nepomucena. Obraz Małej św. Rodziny z pierwszej połowy wieku XIX. Cztery rzeźby o charakterze późnobarokowym: św. Jadwigi Śląskiej, św. Jana Chrzciciela, św. Efrema Diakona i św. Jana Ewangelisty.
W roku 1928 Wielki Buczek zamieszkiwało 207 osób wyznania katolickiego oraz 51 osób wyznania ewangelickiego.
Wielki Buczek jako samodzielna parafia została powołana 01 lipca 2000 roku.

Rezerwat przyrody STUDNICA

Rezerwat o powierzchni 5,78 ha utworzony został zarządzeniem M.L.iP.D. Nr 1687 z dnia 14.09.1962 r.
Położony jest on w dolinie rzeki Studnicy. Celem ochrony rezerwatowej jest zachowanie fragmentu lasu mieszanego z udziałem świerka na granicy naturalnego zasięgu. Drzewa świerkowe osiągają tu wysokość 40 m. i średnicę ponad 100 m. W rezerwacie znajdują się stare okazy sosny, świerku, dębu, którym towarzyszą grab, brzoza oraz jodła, buk, modrzew, i osika w tym ponad 170 letnie dęby, i sosny. Świerk w rezerwacie odnawia się samosiewem i wykazuje dużą dynamikę rozwojową, o czym świadczą liczne naloty i porosty, gwarantujące stałość zbiorowiska. W runie między innymi występują przetacznik leśny, jastrzębiec, czrtwa alpejska, przytulia wiosenna, borówka czarna, widłak jałowcowaty, porzeczka czarna, paprotki , zachyłka trójkątna i oszczepowata.

Szkoła podstawowa

Szkoła podstawowa w Wielkim Buczku istnieje od roku 1790. Początkowo zajęcia odbywały się w prywatnych domach. Pierwszy budynek szkolny (biały) został
oddany do użytku w 1802 roku, drugi (czerwony) w roku 1902.Od jej początków
pracowało tu wielu nauczycieli i prowadziło ją wielu dyrektorów.Pierwszym
polskim nauczycielem był Jan Utecht,po nim nauczanie objął Kidoń,Kukucz a
następnie Franciszek Mikołajczyk,który był również jej dyrektorem i prowadził placówkę do roku 1939. W czasie II wojny światowej do szkoły uczęszczały tylko dzieci niemieckie,które były nauczane przez nauczycielkę okupanta.Po zakończeniu wojny stanowisko nauczyciela obejmuje Wacław Niechciał a stanowisko kierownika Julian Gajewski który pełni te funkcję do 1950 roku. Z dniem 1 września 1950 roku kierownikiem szkoły został Antoni Janik którego w roku 1968 zastąpił Bogdan Świtała. W roku 1976 stanowisko dyrektora obejmuje Henryk Wojtoniak a od roku 1987 do 2004 funkcję dyrektora pełniła Janina Wojtoniak. Od września 2004 roku do chwili obecnej dyrektorem jest pan Zdzisław Mikołajczyk.W roku 1980 rozpoczęto energiczne działania mające na celu budowę nowej szkoły, w rezultacie wieloletnich starań wielu zaangażowanych ludzi.
Dnia 23 listopada 1999 roku został oddany nowy budynek szkolny, który został poświęcony 19 września 2000 roku przez biskupa Stanisława Napierałę.

Edytowano 5razy, ostatnia edycja 2008-07-04 20:15:26

Wszelkie dane historyczne dotyczące Wielkiego Buczku znalezione w książkach oraz w internecie:













Wielki Buczek na facebook: https://www.facebook.com/wielki.buczek

Serwus!

Śpieszę z informacją dotyczącą pałacu w Wielkim Buczku: znaleźli się spadkobiercy, którzy zamierzają odrestaurować dworek. Już od kilku tygodniu jedna ze spadkobierczyń (a jest ich sześciu) zamieszkała w pałacu. Została już podłączona woda i prąd. Codziennie widać pootwierane wszystkie okna. Od czasu do czasu da się zauważyć ekipę remontową.

Spadkobiercy to przedwojenni wnukowie właściciela tutejszego majątku. Na ten moment sprawa wygląda tak: starają się odzyskać dworek prawnie, ale żeby nie tracić czasu postanowili wynająć go od teraźniejszych dzierżawców (trochę to zagmatwane - właściciele Gospodarstwa Rolnego w Wielkim Buczku, pan Solarz z Buczku i pan Nawrot z Siemianic dzierżawią ziemie wraz z pałacem od Agencji Rolnej) i w miarę możliwości zacząć już remont.

Aby odzyskać dworek spadkobiercy muszą przedstawić zeznania dwóch świadków, którzy poświadczą, iż w czasie, kiedy państwo Sicińscy tu mieszkali, nie prowadzili w samym pałacu żadnej działalności gospodarczej. Tak się składa, że moja babcia ma 89 lat i w tamtych czasach, kiedy była nastolatką, służyła u zarządcy pana Sicińskiego i może takie zeznania złożyć. Dzięki temu miałem okazję rozmawiać z jedną z dziedziczek i dowiedziałem się kilku ciekawych informacji.

Otóż sprawa z opuszczeniem dworku wyglądała tak: pan Tomisław Siciński brał udział w Powstaniu Wielkopolskim, z racji tego był poszukiwany przez Niemców i często musiał uciekać. W stajni miał cały czas przygotowanego osiodłanego konia i gdy tylko dowiadywał się o zbliżającym się patrolu wsiadał na niego i uciekał do lasu. Te ucieczki powtarzały się dość często i któregoś razu przeziębił się, dostał zapalenia płuc, w konsekwencji czego zmarł. Wiktoria Sicińska, jego żona, mieszkała w Buczku jeszcze przez 10 lat - do wybuchu II wojny światowej. Z opowiadań dziedziczki wiem, że po wejściu do Buczku, Niemcy pozwolili im z całego dobytku spakować tylko 2 walizki i wywieźli ich do Lublina, gdzie całą wojnę przetrwali u jakichś znajomych sióstr zakonnych. Po wojnie chcieli odzyskać majątek - przyjechali więc do Rychtala, ale tam zostali zatrzymani i przesłuchiwani przez władze ludowe, które dowiedziawszy się o walce niepodległościowej Sicińskiego, wrzucili ich do teczki pt. Wrogowie Polski Ludowej, wysłali do Wałbrzycha i dali zakaz zbliżania się na 100 km do Wielkiego Buczku. To wszystko, czego dowiedziałem się po krótkiej rozmowie.

Dziedziczka obiecała mi, że opowie mi jeszcze więcej, a nawet pokaże wiele zdjęć z pała z przed wojny. Jeśli tylko się czegoś dowiem, od razu dam znać!

Wielki Buczek na facebooku: https://www.faceb...lki.buczek

Super wiadomosci - dzięki

Pewnie długa droga przed nimi,ale widać ,że zależy im na odzyskaniu swojej własności,Wierzę ,że wszysko będzie pozytywnie rozatrzone i przywrócą dawny urok temu miejscu

I tak być powinno

A ja myślałem że w 1944 była reforma rolna...

Już wkrótce, jak tylko znajdę więcej czasu, opublikuję wspomnienia pani Aleksandry Sieradzkiej z Sicińskich wraz z unikatowymi fotografiami z okresu międzywojennego.

Czekamy na publikację

Góral twoja babcia to kopalnia wiedzy !!! pytaj o wszystko bo już niedługo nie będzie kogo Opowiadała ci historie o jeleniu którego mieli w parku sićińscy ? ja słyszałem tą historie od kilku starszych ludzi niestety już ich niema
Pozdro