Wieś Piaski istnieje od niepamiętnych czasów.
Według starych podań założona przez właścicieli sąsiadującego dworu Słupia, gdzie biedniejsza ludność znajdowała zarobek. Nazwa wsi pochodzi od piaszczystego terenu. Obszar ziemi należący pierwotnie do Piasków wynosił 500 mórg i podzielony był na 30 gospodarstw. Oto najstarsze nazwiska właścicieli zagród w Piaskach: Lorenc, Jędrzejowski, Lenart, Perzalski, Napierała, Gruszka, Kempa, Czapczyński, Skiba, Rokita, Mrozek, Zimoch, Poszwa, Wieloch, Giel, Gąszczak, Cichosz, Górecki, Udała, Hadryś, Rak, Macioszczyk, Sobański, Mularczyk, Kanclerz, Urbański, Stryjakiewicz, Zając, Lubojański, Bumecki, Pokorski, Chałupka i Gromacki. Wioska położona jest wzdłuż gościńca, długości 2 km, przylegająca swym południowym końcem pod kątem prostym do szosy Kępno-Katowice. Budynki drewniane, pod strzechami usadowione były pierwotnie tylko po prawej stronie drogi /idąc od szosy/. Na obu końcach wsi stały drewniane krzyże, a zaś w połowie stara kuźnia; w północnym końcu wsi od strony Młynarki stara karczma. Z biegiem czasu wioska rozbudowała się tak, że po drugiej stronie powstały zagrody przeważnie już murowane. Pierwszy sklep kolonialny założył Giel. Później Karol Kugler pobudował murowaną karczmę. W roku 1908, kiedy hrabina Maria Mańkowska, właścicielka majątku w Słupii przeprowadziła częściową parcelację swego majątku, Mieszkańcy Piasków zdobyli 300 mórg ziemi, tzw. Gwoździec, pola położone pomiędzy szosą, a torem kolejowym. W późniejszym okresie przez parcelację majątku Łęki powiększyły Piaski swoje posiadłości znowu o 300 mórg. W roku 1893 stanęła naprzeciw karczmy przy szosie piękna murowana kapliczka z krzyżem do góry, a wewnątrz obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy /obecnie w tym miejscu jest drewniany krzyż/. Cegłę i robociznę dostarczył ówczesny właściciel majątku Słupia hrabia Szembek. W miesiącu maju ludność całej wsi gromadziła się u stóp kapliczki odprawiając tradycyjne majowe nabożeństwa. Do 1902 roku dzieci uczęszczały do szkoły do Słupii. W roku 1901 pobudowano w Piaskach szkołę, która została wykończona w listopadzie. Budową kierował Weber z Kępna i Magelan z Krzyżownik. Szkoła stanęła na gruncie kupionym od Piotra Skiby. Ogólny obszar ziemi zakupionej wyniósł 1,5 ha, z czego 0,25 ha przypadało pod zabudowania z podwórzem, reszta ziemi pod uprawę. Obecnie na tej ziemi jest boisko wiejskie. Budynek murowany z jedną salką szkolną i jednym mieszka­niem nauczycielskim. Od założenia szkoły do wybuchu wojny w 1939 r. Piaski miały następujących nauczycieli:

- w czasie zaboru : Fudziński, Dobrogowski, Żurowski i Hoffinan

- w czasie niepodległości od 1920 do 1939: Hoffinan, Krzyżanowska Ludwika i Legień Władysław,

W latach 1918-1920 kiedy inne ziemie polskie cieszyły się już wolnością. Piaski leżały w strefie zajętej przez ?Grenzschmitz", który w lipcu 1919 r. przez dwa tygodnie kwate­rował w tutejszym budynku szkolnym. Przeciętna liczba dzieci w tym okresie - 90. 17 stycznia 1920 r. W czasie ulewnego deszczu od strony Młynarki do Piasek wkroczyło wojsko polskie w liczbie jednego plutonu, aby wyswobodzić wioskę. W roku 1932 z inicjatywy miejscowego ks. proboszcza Nowickiego zawiązało się w Piaskach Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej, którego I prezesem był Ludwik Rak. Stowarzyszenie liczyło pierwotnie 30 członków. W roku 1934 powstała w Piaskach Ochotnicza Straż Pożarna. Jej założycielem był komendant rejonowy, ówczesny kierownik szkoły w Piaskach Władysław Legień.

Mieszkańcy wsi Piaski przeważnie małorolni szukali zarobku w sąsiednim folwarku Młynarce lub wyjeżdżali do Niemiec. Ludność Piasek lubiła się bardzo bawić, o czym świadczy podanie: ?W północnym końcu wsi obok zagrody Lorenca /obecnie Nawrót/ znajduje się wielki dół gliniany, kiedyś w tym miejscu stała karczma, w której odbywały się tradycyjne zabawy taneczne. W czasie jednej z takich zabaw zapadła się karczma wraz z tańczącymi. Śladem tego miejsca jest ów dół na końcu wsi"

Kiedy nadszedł piątek dzień l września 1939 r. to o godz. 5-tej rano złowrogi, głuchy, niekończący się warkot samolotów przepełnił obłoki /rozpoczęła się II wojna światowa/ młodzież z Piasek nie chcąc dostać się w ręce nieprzyjaciela, chwyciła za rowery i uciekała w kierunku Podzamcza, aby zaciągnąć się do armii obronnej. Codziennie do kapitulacji Warszawy pomiędzy godz. 5 rano a 4 popołudniu stada bombowców niemieckich w szyku bojowym przejeżdżały nad Piaskami ku wschodowi i z powrotem, niepokojąc przerażoną ludność. W czasie okupacji nazwa Piaski brzmiała Langensaud. W czerwcu 1941 r. Niemcy sprowadzili grupę Żydów z Bolesławca, którzy pod nadzorem i przy współudziale komisarza Kraya dokonali zburzenia kapliczki postawionej przy szosie. W miejscu zburzonej przez okupantów hitlerowskich kapliczki przydrożnej mieszkańcy gromady ufundowali krzyż, którego poświęcenia w dniu 13.05.1945 r. dokonał ks. Nowicki. Dnia 20 stycznia 1945 r. Nastąpiła oczekiwane oswobodzenie Piasków spod niemieckiego jarzma niewoli. Pierwszym nauczycielem, który podjął naukę w tutejszej szkole był nauczyciel niewykwalifikowany Ludwik Barnowski, a trzy tygodnie /tj. od 29.03.1945 r./ Anna Łabanowska ? nauczycielka wykwalifikowana. Naukę podjęło 83 dzieci. Od l września 1945 r. przyznano szkole drugi etat, którego obowiązki przejął Ignacy Kempa w budynku prywatnym wynajętym od Solskiego.

Dzięki staraniom Franciszka Skiby wybudowano w Piaskach dom strażaka w roku 1949/50 ze sceną i zapleczem. Ważnym wydarzeniem w życiu szkoły i wsi była elektryfikacja w latach 1957-59. Wioska jest całkowicie zelektryfikowana i zwodociągowana. W 1998 r. podłączono telefony prawie do wszystkich zabudowań.

Edytowano 1raz, ostatnia edycja 2008-06-23 19:01:26